LONG LIVE THE KING!

O Βασιλιάς πέθανε! Ζήτω ο Βασιλιάς. Παρακολουθώ σε ζωντανή σύνδεση την επιμνημόσυνη τελετή για τον Michael Jackson και δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ για πολλά. Τόνοι μελάνι έχουν χυθεί για τον θάνατο του βασιλιά της ποπ και ατέλειωτος τηλεοπτικός χρόνος αφιερώθηκε στη ζωή και το έργο του. Τεράστια επιτυχία, δεκάδες πλαστικές, σκάνδαλα, ξανθά παιδιά με γαλανά μάτια και διάφορα αρπακτικά που καραδοκούν να σφετεριστούν τη μυθική του περιουσία, με αρχηγούς τα μέλη της οικογένειας του. Ολο αυτό το κιτς μεγαλείο αλλά και η παράνοια μιας κηδείας με εισιτήριο που μεταδίδεται δορυφορικά σε όλες τις χώρες του πλανήτη και αναμένεται να σπάσει τα ρεκόρ τηλεθέασης μου δημιουργεί αμηχανία και μερικά τετριμένα ερωτήματα. Τελικά αυτό το πλάσμα που αποκαλούμε βασιλιά, αυτό το τρομαγμένο παιδί που ο πατέρας του τον αποκαλούσε "μύτη" και έφτασε στο σημείο να εξαφανίσει τη μύτη του με αλεπάλληλες επεμβάσεις, αυτό το αγοράκι που λάτρευε τη συντροφιά των άλλων μικρών παιδών στη χώρα του Ποτέ, υπήρξε ποτέ ευτυχισμένο; Ενιωσε άραγε ποτέ καλά με τον εαυτό του, ένιωσε να τον αγαπούν; Ισως για μερικά δευτερόλεπτα όταν βρισκόταν στη σκηνή και τα πλήθη αλάλαζαν από λατρεία για το είδωλο τους, ίσως εκεί πάνω, λουσμένος στο φως των προβολέων να μην ένιωθε τόσο μόνος. Και ίσως τώρα εκεί που βρίσκεται, να παρακολουθεί όλα αυτά που γίνονται και να διασκεδάζει με τη διαδικασία της "αγιοποίησης" του που μόλις ξεκίνησε.

Facebook | Βίντεο με Εσάς

Facebook Βίντεο με Εσάς

Ο ΓΑΜΠΡΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΚΑΙ Η ΑΝΗΣΥΧΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ!

Προσπαθώ εδώ και σχεδόν ένα μήνα να στρωθώ για να "γεμίσω" αυτό το blog και όλο κάτι γινόταν και δεν τα κατάφερνα μέχρι σήμερα. Παρόλο που η τεχνολογία δεν με τρομάζει και είμαι εξοικιωμένη με το διαδίκτυο, η όλη ιδέα της προσωπικής ιστοσελίδας μου έφερνε λίγο... πανικό! Και τώρα τι γράφουμε; Αν θεωρήσουμε ότι τα blog λειτουργούν και λίγο σαν ημερολόγια όπου κανείς γράφει τι τον απασχολεί τότε έχω θέμα. Μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο μου και η όλη εμπειρία μου φαίνεται σαν όνειρο. Η σκέψη ότι εκεί έξω υπάρχει κάποιος ή κάποια που το κρατάει στα χέρια του και διαβάζει αυτά που έχω γράψει είναι συναρπαστική. Και επειδή το άγχος είναι δεύτερη φύση για μένα, κακώς αλλά έτσι είναι, έχω αγωνία. Αγωνία για το αν θα αρέσει, αν θα πάει καλά. Το θέμα του βιβλίου, η αναζήτηση του σωστού συντρόφου, νομίζω ότι αφορά το μεγαλύτερο κομμάτι του γυναικείου πληθυσμού. Και το περίεργο είναι ότι από ότι ακούω δεν το διαβάζουν μόνο νέες γυναίκες αλλά και οι μανάδες τους! Εμ, βέβαια, αυτές ονειρεύονται περισσότερο τον γαμπρό από ότι οι κόρες τους. Αν είστε γυναίκα σε "ηλικία γάμου" πείτε μου τι γίνεται. Η μαμά έχει αρχίσει να αγχώνεται λίγο; Σας ρίχνει σπόντες ή το θέτει στα ίσια το ζήτημα; Εχετε βαρεθεί να ακούτε "και στα δικά σου" ή "στις χαρές σου"; Γράψτε μου την προσωπική σας εμπειρία και πως αντιμετωπίζετε τις ανησυχίες της μαμάς.