LONG LIVE THE KING!

O Βασιλιάς πέθανε! Ζήτω ο Βασιλιάς. Παρακολουθώ σε ζωντανή σύνδεση την επιμνημόσυνη τελετή για τον Michael Jackson και δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ για πολλά. Τόνοι μελάνι έχουν χυθεί για τον θάνατο του βασιλιά της ποπ και ατέλειωτος τηλεοπτικός χρόνος αφιερώθηκε στη ζωή και το έργο του. Τεράστια επιτυχία, δεκάδες πλαστικές, σκάνδαλα, ξανθά παιδιά με γαλανά μάτια και διάφορα αρπακτικά που καραδοκούν να σφετεριστούν τη μυθική του περιουσία, με αρχηγούς τα μέλη της οικογένειας του. Ολο αυτό το κιτς μεγαλείο αλλά και η παράνοια μιας κηδείας με εισιτήριο που μεταδίδεται δορυφορικά σε όλες τις χώρες του πλανήτη και αναμένεται να σπάσει τα ρεκόρ τηλεθέασης μου δημιουργεί αμηχανία και μερικά τετριμένα ερωτήματα. Τελικά αυτό το πλάσμα που αποκαλούμε βασιλιά, αυτό το τρομαγμένο παιδί που ο πατέρας του τον αποκαλούσε "μύτη" και έφτασε στο σημείο να εξαφανίσει τη μύτη του με αλεπάλληλες επεμβάσεις, αυτό το αγοράκι που λάτρευε τη συντροφιά των άλλων μικρών παιδών στη χώρα του Ποτέ, υπήρξε ποτέ ευτυχισμένο; Ενιωσε άραγε ποτέ καλά με τον εαυτό του, ένιωσε να τον αγαπούν; Ισως για μερικά δευτερόλεπτα όταν βρισκόταν στη σκηνή και τα πλήθη αλάλαζαν από λατρεία για το είδωλο τους, ίσως εκεί πάνω, λουσμένος στο φως των προβολέων να μην ένιωθε τόσο μόνος. Και ίσως τώρα εκεί που βρίσκεται, να παρακολουθεί όλα αυτά που γίνονται και να διασκεδάζει με τη διαδικασία της "αγιοποίησης" του που μόλις ξεκίνησε.