Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010
ΑΥΤΑ ΘΕΛΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ
Η φετινή τηλεοπτική χρονιά αντικατοπτρίζει απόλυτα τη μίζερη και καταθλιπτική πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης. Ελάχιστα σειρές, κανά δυο παιχνίδια που μοιράζουν λεφτά, μπόλικα real life προγράμματα και ριάλιτι εγκλεισμού που μας γυρίζουν πίσω σε εποχές αλήστου μνήμης, τόπε που όλη Ελλάδα καθηλωνόταν μπροστά στον δέκτη της για να δει τον Τσάκα να ξύνει τα απόκρυφα του. Μοναδική όαση σε αυτή την έρημο φτήνιας και έλλειψης καλαισθησίας είναι το «Νησί». Η σειρά της Μιρέλλας Παπαοικονόμου και του Θοδωρή Παπαδουλάκη που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Victoria Hislop όχι μόνο αγαπήθηκε από το κοινό από την πρώτη μέρα προβολής της, σημειώνοντας ποσοστά τηλεθέασης ρεκόρ στην ιστορία της τηλεόρασης, αλλά έγινε θέμα συζήτησης, ανάλυσης και έφερε στην επιφάνεια ένα κοινωνικό πρόβλημα που ήταν εδώ και δεκαετίες ξεχασμένο. Όμως η παρουσία αυτής της σειράς με την υψηλή αισθητική και τα έντονα συναισθήματα ανέδειξε με τον πιο σκληρό τρόπο την ασχήμια του υπόλοιπου τηλεοπτικού τοπίου. Όπως έγραψε στο πολύ εύστοχο άρθρο της η Ρίκα Βαγιάννη μεταξύ άλλων: «Τι δουλειά έχει «Το Νησί» στη σημερινή ελληνική τηλεόραση; Μου θυμίζει μια φάση πέρσι, που ήμουν άφραγκη και άνεργη, αλλά «κόλλησα» και αγόρασα μια υπέροχη γαλλική τσάντα. Ήταν η πιο ωραία, η πιο σικ, (και η πιο ακριβή) που είχα στη ζωή μου. Την έφερα στο σπίτι κι έγινε της τσάντας. Τίποτα δεν μπορούσε να σταθεί δίπλα της, τα ρούχα μου έδειχναν τσίτια, τα παπούτσια μου φτηνιάρικα, τα μαλλιά μου βλάχικα, η ίδια μου η ντουλάπα ήταν πολύ «βήτα» για να φιλοξενήσει αυτή την τσάντα. Χρειάστηκε να αλλάξω όλη μου τη γκαρνταρόμπα, προς το κομψότερο, η τσάντα με κατέστρεψε». Πόσο δίκιο έχει η Ρίκα. Όλα φαίνονται απίστευτα φτωχά δίπλα σε σχέση με αυτή τη σειρά και μας κάνουν να θέλουμε να τα πετάξουμε, να τα εξαφανίσουμε από τη ζωή μας. Τις προάλλες την ώρα που μεταδιδόταν το «Νησί» έκανα ζάπινγκ και έπεσα πάνω στο ριάλιτι μοντέλων που παίζει απέναντι. Ένα κοπάδι από ψιλόλιγνες νεαρές με στρινγκ περιφερόταν ημίγυμνο μπροστά στα έκθαμβα μάτια κάποιων εργατών που δεν μπορούσαν να κρύψουν τον ερεθισμό τους από το λάγνο θέαμα. Η αντίθεση της εικόνας αυτής σε σχέση με τη σειρά της Μιρέλλας ήταν σαν γροθιά στα μούτρα. Θυμάμαι κάποτε έναν διευθυντή προγράμματος μεγάλου καναλιού που όταν τον ρωτούσαν γιατί επιλέγει φτηνιάρικα προγράμματα ανύπαρκτης αισθητικής, η μόνιμη απάντηση του ήταν: «Αυτά θέλει ο κόσμος». Φέτος ο κόσμος αποδεικνύει ότι τελικά δεν θέλει αυτά. Η τουλάχιστον δεν θέλει μόνο αυτά. Και όταν του προσφέρεις κάτι πραγματικά αξιόλογο από όλες τις απόψεις, ξέρει να το ξεχωρίζει, να το επιβραβεύει και να το κάνει κομμάτι της καρδιάς του.
Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010
ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ!
ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ της Σόφι Κινσέλα.
Με τα βιβλία της να έχουν μεταφραστεί σε 30 γλώσσες και να έχουν πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως η Σόφι Κινσέλα δεν χρειάζεται συστάσεις από μένα. Είχα ακούσει για τη συγγραφέα της περίφημης σειράς "Ψωνίζω άρα υπάρχω" που έχει μεταφερθεί με μεγάλη επιτυχία και στον κινηματογράφο αλλά δεν είχε τύχει να διαβάσω κάποιο βιβλίο της. Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου το "Νοικοκυρά για κλάματα" και ειλικρινά πέρασα μερικές πολύ ευχάριστες ώρες διαβάζοντας το. Η Σαμάνθα, η ηρωίδα του βιβλίου, από επιτυχμένη εργασιομανής δικηγόρος στο City του Λονδίνου, από ένα γύρισμα της τύχης ή της ατυχίας αναλαμβάνει καθήκοντα υπηρέτριας σε μια έπαυλη στην αγγλική εξοχή. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι η Σαμάνθα δεν ξέρει να βράσει ούτε ένα αβγό, όσο για την ηλεκτρική σκούπα της φαίνεται εξίσου πολύπλοκη όσο ένας πυρηνικός αντιδραστήρας. Σε γενικές γραμμές δεν έχει ίδέα από νοικοκυριό και μαγείρεμα αλλά ειναι αποφασισμένη να τα καταφέρει. Ενα πραγματικά απολαυστικό βιβλίο με απρόβλεπτες καταστάσεις, συγκίνηση και μπόλικο γέλιο. Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα για τις διακοπές και όχι μόνο.
Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010
ΠΑΡΑΛΙΓΟ ΘΑΥΜΑ!
Χτες το βράδυ η Εθνική μας παραλίγο να κάνει το θαύμα! Μέχρι το 70ο λεπτό μας έκανε να ελπίσουμε ότι ίσως μπορούμε να πετύχουμε το αδύνατο. Ακόμη και εγώ που ως κυνική έλεγα ότι ο μόνος τρόπος να κερδίσουμε την Αργεντινή είναι να μην κατέβει στο γήπεδο να παίξει, ενθουσιάστηκα με την ελληνική ομάδα και άρχισα να ελπίζω σε μια ισοπαλία. Γιατί αυτή την εποχή και εγώ όπως και η πλειοψηφία του ελληνικού λαού χρειαζόμαστε να πιστέψουμε ότι γίνονται και θαύματα. Χρειαζόμαστε κάτι να τονώσει τη ψυχολογία μας και να ανέβουμε σαν λαός και σαν άτομα. Αυτό το θαύμα δυστυχώς δεν έγινε αλλά και μόνο που ελπίσαμε έστω και για λίγο είναι σημαντικό. Γιατί θαύματα γίνονται καθημερινά, μικρά και μεγάλα αρκεί να έχουμε τα μάτια μας ανοικτά και να τα βλέπουμε. Μπράβο στα παιδιά της εθνιής μας που το πάλαιψαν με πάθος και μας το θύμισαν.
Τρίτη 22 Ιουνίου 2010
ΜΙΚΡΑ ΑΘΩΑ ΨΕΜΑΤΑ
Καινούργιο βιβλίο, καινούργια ηρωίδα. Κάτια Κατσούλα,άνεργη ηθοποιός και "επαγγελματίας" ψεύτρα. Τα μικρά αθώα ψέματα είναι η ειδικότης της. Τα χρησιμοποποιεί για να παρουσιάζει τη ζωή της πολύ πιο όμορφη από ότι είναι στην πραγματικότητα. Ιδού η θεωρία της: "Όλοι λέμε «λευκά» ψέματα, όσο έντιμοι και ειλικρινείς και αν είμαστε σε γενικές γραμμές. Δεν σας έχει τύχει ποτέ να περάσετε ένα άθλιο βράδυ με κάποιον και όταν στο τέλος της βραδιάς σας ρωτήσει πως περάσατε να του απαντήσετε με ενθουσιασμό «υπέροχα»; Η καλύτερη σας φίλη φοράει ένα καινούργιο φουστάνι που δεν την κολακεύει και όταν σας ρωτάει πως σας φαίνεται της απαντάτε ότι είναι πολύ όμορφο. Μη μου πείτε ότι ούτε αυτό σας έχει τύχει; Η μητέρα σας έχει μαγειρέψει μια από τις σπεσιαλιτέ της αλλά δεν την έχει πετύχει. Θα κάτσετε να της το πείτε φόρα παρτίδα; Δεν νομίζω. Μάλλον θα πείτε ψέματα ότι το φαγητό είναι υπέροχο όπως συνήθως. Αυτές είναι μερικές από τις περιπτώσεις που τα μικρά, αθώα ψέματα επιβάλλονται. Εδώ ο δρόμος της αλήθειας θα ήταν απλά σκληρότητα και μάλιστα αναίτια. Γι’ αυτό και εγώ λέω τα μικρά, αθώα μου ψέματα όταν οι συνθήκες το απαιτούν".
Οπως καταλάβατε πρόκειται για μια καλοπροαίρετη ψεύτρα που λέει ψέματα για καλό σκοπό, για να μη στενοχωρεί τους άλλους. Μόνο που δεν τα λέει μόνο για τα μικρά και ασήμαντα αλλά και για τα σημαντικά θέματα της ζωής της και τότε ξεκινούν τα μπερδέματα. Εσείς τι γνώμη έχετε; Προτιμάτε τη σκληρή αλήθεια ή τα μικρά, αθώα ψέμματα;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)