Η φετινή τηλεοπτική χρονιά αντικατοπτρίζει απόλυτα τη μίζερη και καταθλιπτική πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης. Ελάχιστα σειρές, κανά δυο παιχνίδια που μοιράζουν λεφτά, μπόλικα real life προγράμματα και ριάλιτι εγκλεισμού που μας γυρίζουν πίσω σε εποχές αλήστου μνήμης, τόπε που όλη Ελλάδα καθηλωνόταν μπροστά στον δέκτη της για να δει τον Τσάκα να ξύνει τα απόκρυφα του. Μοναδική όαση σε αυτή την έρημο φτήνιας και έλλειψης καλαισθησίας είναι το «Νησί». Η σειρά της Μιρέλλας Παπαοικονόμου και του Θοδωρή Παπαδουλάκη που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Victoria Hislop όχι μόνο αγαπήθηκε από το κοινό από την πρώτη μέρα προβολής της, σημειώνοντας ποσοστά τηλεθέασης ρεκόρ στην ιστορία της τηλεόρασης, αλλά έγινε θέμα συζήτησης, ανάλυσης και έφερε στην επιφάνεια ένα κοινωνικό πρόβλημα που ήταν εδώ και δεκαετίες ξεχασμένο. Όμως η παρουσία αυτής της σειράς με την υψηλή αισθητική και τα έντονα συναισθήματα ανέδειξε με τον πιο σκληρό τρόπο την ασχήμια του υπόλοιπου τηλεοπτικού τοπίου. Όπως έγραψε στο πολύ εύστοχο άρθρο της η Ρίκα Βαγιάννη μεταξύ άλλων: «Τι δουλειά έχει «Το Νησί» στη σημερινή ελληνική τηλεόραση; Μου θυμίζει μια φάση πέρσι, που ήμουν άφραγκη και άνεργη, αλλά «κόλλησα» και αγόρασα μια υπέροχη γαλλική τσάντα. Ήταν η πιο ωραία, η πιο σικ, (και η πιο ακριβή) που είχα στη ζωή μου. Την έφερα στο σπίτι κι έγινε της τσάντας. Τίποτα δεν μπορούσε να σταθεί δίπλα της, τα ρούχα μου έδειχναν τσίτια, τα παπούτσια μου φτηνιάρικα, τα μαλλιά μου βλάχικα, η ίδια μου η ντουλάπα ήταν πολύ «βήτα» για να φιλοξενήσει αυτή την τσάντα. Χρειάστηκε να αλλάξω όλη μου τη γκαρνταρόμπα, προς το κομψότερο, η τσάντα με κατέστρεψε». Πόσο δίκιο έχει η Ρίκα. Όλα φαίνονται απίστευτα φτωχά δίπλα σε σχέση με αυτή τη σειρά και μας κάνουν να θέλουμε να τα πετάξουμε, να τα εξαφανίσουμε από τη ζωή μας. Τις προάλλες την ώρα που μεταδιδόταν το «Νησί» έκανα ζάπινγκ και έπεσα πάνω στο ριάλιτι μοντέλων που παίζει απέναντι. Ένα κοπάδι από ψιλόλιγνες νεαρές με στρινγκ περιφερόταν ημίγυμνο μπροστά στα έκθαμβα μάτια κάποιων εργατών που δεν μπορούσαν να κρύψουν τον ερεθισμό τους από το λάγνο θέαμα. Η αντίθεση της εικόνας αυτής σε σχέση με τη σειρά της Μιρέλλας ήταν σαν γροθιά στα μούτρα. Θυμάμαι κάποτε έναν διευθυντή προγράμματος μεγάλου καναλιού που όταν τον ρωτούσαν γιατί επιλέγει φτηνιάρικα προγράμματα ανύπαρκτης αισθητικής, η μόνιμη απάντηση του ήταν: «Αυτά θέλει ο κόσμος». Φέτος ο κόσμος αποδεικνύει ότι τελικά δεν θέλει αυτά. Η τουλάχιστον δεν θέλει μόνο αυτά. Και όταν του προσφέρεις κάτι πραγματικά αξιόλογο από όλες τις απόψεις, ξέρει να το ξεχωρίζει, να το επιβραβεύει και να το κάνει κομμάτι της καρδιάς του.
